Κογεβίνας, Λυκούργος

(Κέρκυρα 1887 – Αθήνα 1940). Ζωγράφος και χαράκτης. Στη ζωγραφική μυήθηκε από τον Γ. Σαμαρτζή και παρακολούθησε τα πρώτα μαθήματα στη σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Σπούδασε, ακόμη, στις Ακαδημίες Γκραντ Σομιέρ και Ζιλιάν στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στη χαλκογραφία και στην εικονογράφηση βιβλίων. Το 1908 διέκοψε τις σπουδές του και επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει στον στρατό. Όταν ολοκλήρωσε τη θητεία του, επανήλθε στη γαλλική πρωτεύουσα, ζώντας με το στιλ ενός γνήσιου μποέμ και συνάπτοντας σχέσεις με σημαντικές καλλιτεχνικές προσωπικότητες της εποχής (Εμίλ Μπερνάρ, Καριέρ, Ντινουαγιέ ντε Σεκονζάκ κ.ά.). Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους, γεγονός που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας σειράς σκίτσων. Η πρώτη έκθεση έργων του οργανώθηκε στο Ζάππειο, στην Αθήνα (1915). Το μεγαλύτερο τμήμα των χαλκογραφιών του εκτίθεται στα λευκώματα που εξέδωσε. Ανάμεσα στα σημαντικότερα είναι τα Άγιον Όρος (1922), Η βυζαντινή και φράγκικη Ελλάδα (1926), Κέρκυρα (1930), Αι Αθήναι που φεύγουν (1932), Τα καράβια του Αιγαίου (1939) κ.ά. Τα βασικά χαρακτηριστικά του έργου του είναι η αίσθηση του μέτρου, η αρμονία και η αποφυγή της υπερβολής, στοιχεία που συνυπάρχουν σε απόλυτη ισορροπία με τη ρομαντική φύση του καλλιτέχνη.